Tarih boyu Türkiye'de ırk hiçbir zaman gerçekten söz konusu olmadı.     Pek çok ülke başaramazken Türk halkı bunu nasıl başarıyor ? Adil olmak gerekirse, Türkiye çok kültürlü, çok etnik gruptan oluşan toplum haliyle, çok uzun bir avantaja sahipti. Anadolu bin yıldır bir eritme potası olmuştur. Türkler gibi birçok ülkeden insanı kendine çekmişti. Osmanlı yönetimi sırasında bu, aslında ABD'nin yalnızca geçtiğimiz yüzyıldaki durumuydu. Ancak bazı belirgin farklılıklar var. Örneğin: Birincisi, ABD aynı etnik gruptan insan dalgalarıyla dolu ve olmaya da devam ediyor. Bu grupların çoğu, yerel kültürü benimsemek yerine 'eski' kültürlerini korumak amacıyla bir araya geldi. Bu zihniyet aynı zamanda rekabet olarak görülen yeni gelen gruplara karşı da kızgınlık yaratıyor. Bu etnik grupların her biri kendini kabul ettirdikçe ve Amerikan toplumunun çoğunluğu tarafından daha 'kabul edildikçe' birbirleriyle evlenmeye başlıyorlar ve grup daha sonra gerçek anlamda asimile oluyor. O zamana kadar, genellikle hem dışlanmışlardır hem de Amerikan toplumunun geri kalanından ayrılmışlardır. Katolik İrlandalıların yabancı olarak görülmesi çok uzun zaman önce değildi. İtalyanlar daha da zor zamanlar geçirdi. Ancak, artık tüm Amerikalılar arasında tamamen kabul görmüş gruplar olarak kabul edilmesine rağmen, YALNIZCA İrlandalıların veya YALNIZCA İtalyanların yaşadığı mahallelerin tamamı HALA mevcut. Aynı dinamik Birleşik Krallık, Almanya vb. ülkelerdeki çeşitli etnik gruplar arasında da mevcuttur. Afrikalılar açıkça fiziksel olarak EN farklı olanlardır ve bu nedenle en fazla reddedilme veya korkuyla karşı karşıya kalırlar. Türk dinamiği bambaşka. Türkler tarihsel olarak göçebe bir halktı. Bu nedenle Türk boyları ve klanları genellikle yüzyıllar boyunca temas halinde oldukları insanları bünyesine katmıştır. Çok sayıda çeşitli Türk halkı vardır ve her biri karşılaştığı çeşitli insanların özelliklerini edinerek ve bunları kendi benzersiz kabile kültürüne dahil ederek farklı şekilde büyümüş ve gelişmiştir. Ancak Avrupalılardan farklı olarak bu çeşitli Türk boyları kendilerini tamamen farklı kimliklere ayırmadılar. Türk kimliği kalıyor, dil kalıyor, kültürün büyük kısmı kalıyor. Ancak insanlar fiziksel olarak birbirinden farklıdır. Bu Türk halkının tarihidir. Bu nedenle yeni gelenlere veya farklı insanlara karşı temkinli değiller. Onları kültürlerine ve toplumlarına dahil etme ve dahil etme konusunda neredeyse içgüdüsel bir refleks var. Kabilelerin/klanların hayatta kalması büyük ölçüde sayılarının artmasına bağlıydı. Yeni üyeler eklendikçe insanlar değişir ve gelişir, ancak kültür kalır.   Sayılarda ve çeşitlilikte güç aramak Türk kültürünün doğuştan gelen bir parçasıdır. Bunun tersine, Batı'nın büyük bölümünde her göçmen grubu kendi içinde ayrışıyor ve konum için diğer gruplarla savaşıyor. Bu tesadüfi değildir. Bu Avrupa tarihidir. Avrupalılar medeniyetin doğuşundan beri içgüdüsel olarak kendilerini rakip gruplara ayırmışlardır. Milliyetçiliği icat ettiler. Daha spesifik olarak, her zaman etnik farklılıklara dayalı sınırlar çizdiler. Çeşitlilik güç değil zayıflık olarak kabul edilir. Kültür, ona erişimin sınırlandırılmasıyla korunur. Türk dünyasında kültür, başkalarını da bünyesine katarak ve etki alanını genişleterek korunur. Bu nedenle, başlangıçta Türk halkının nasıl farklı bir yapıya sahip olduğunun çok önemli bir tarihi ve kültürel yönü olduğuna dair bir temel oluşturmak lazım. Ayrıca bu durum Türk milletinin Osmanlı İmparatorluğu'nun küllerinden doğuşunda da önemli rol oynamıştır. Şimdiki Türkiye olan bölgenin insanları güçlü bir etnik kimlik duygusuna sahip değildi. En azından Avrupa anlamında değil. Türkiye Cumhuriyeti kurulduğunda vatandaş olan herkesin 'Türk' olması temel ilkesiydi. Bireysel etnik kökenleri, dinleri veya soyları konu dışıydı. 'Darı' sistemi kaldırıldı. Etnik köken veya dinden ziyade “milli kimlik” kavramı üzerine kurulmuş bir millettir. Türk topraklarında duran, kalmak ve milletin inşasına katılmak isteyen herkes artık Türk'tü. Kürt meselesinin neden bu kadar zor bir mesele olduğunu anlamak da bu açıdan önemli. Organize bir grup insanın etnik ya da ırksal temelde birbirinden ayrılması düşüncesi, birçok Türk için Türkiye'nin özünü zedeliyor. Bu şekilde ayrılmaya alışkın olan birçok Batılı için bu durum doğal ve normal geliyor. Ama Türkler için bu bir kardeş ‘ihaneti’ olarak algılanabiliyor. Bunun gerçekten Batı'nın konuyu anlamaya çalışırken hesaba katmadığı önemli bir kültürel farklılıktır. Sonuç olarak diyilebilirki: Türkler soy ve ırkla daha az ilgileniyor. Bununla birlikte, insanların kendi kültürlerini benimseme ve bu kültürün büyümesine ve ilerlemesine bağlılık konusundaki istekliliğiyle yakından ilgileniyorlar. Ne kadar farklı olurlarsa o kadar iyidir ve bu tamamen kişisel bir spekülasyon gibidir. Hareketsiz insanlar, hayatta kalma içgüdüsü olarak yeni veya farklı olandan korkmaya yatkın olabilir. Grubun hayatta kalması için potansiyel olarak ciddi bir tehdit oluşturabilecekleri için içgüdüsel olarak bölgelerine giren yeni insanları savuşturmaya çalışabilirler. O halde, göçebe halklar ters tepki vereceğinden şüphelenebiliriz, çünkü genellikle cesaretle - tecavüz edenler onlar oluyor. Muhtemelen buda aslında yeni karşılaştıkları halkların bilgi ve becerilerini kabul etmeye ve onlardan bilgi ve beceri kazanmaya eğilimli olduğundandır.