OECD ülkelerinde yoksulluk oranları: ABD, 10.uncu Türkiye 11.inci sırada yüzde 15 yoksulluk oranıyla. Çek cumhuriyeti, Finlandiya, Danimarka,İrlanda ise yüzde 5 oranı ile yoksulluğun en az olduğu ülkeler.
“Dünyanın en büyük ekonomisine (gayri safi yurtiçi hasıla: 26,15 trilyon dolar) sahip ABD, çok daha yoksul birçok ülkeden daha fazla yoksulla sahip. 2021'de Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü, 37 üye ülkeyi yoksulluk oranına göre sıraladı. Kosta Rika en yüksek orana sahipti, onu Bulgaristan izledi, ancak 10. sırada Amerika Birleşik Devletleri vardı. Yoksulluk oranımız (bu ölçüme göre) yaklaşık yüzde 15'ti, Estonya'nınkiyle aşağı yukarı aynıydı - Estonya'nın ekonomisi kabaca bizimkinin binde biri büyüklüğünde olmasına rağmen. Utanç verici!
Antropolog Oscar Lewis'in 1959'da beş Meksikalı aile üzerinde yaptığı bir çalışmada, yoksulluğu incelemek için onlarca yıl geçerli olan çerçeve, "yoksulluk kültürü" olarak adlandırdığı çerçeveydi. Uzmanlar, insanları yoksulluğa hapsettiğine inanılan davranışları değiştirmeye odaklandı: bekar ebeveynlik, refah bağımlılığı vb. Başkan Bill Clinton'ın düşük gelirli ailelere nakit ödemelere beş yıllık bir sınır getiren 1996 sosyal yardım yasası, yoksulluk kültürü paradigmasına dayanıyordu. Sorumlu davranın ve fakir olmayacaksınız. Hepimiz daha sorumlu davranmak için çabalamalıyız, ancak Rank ve Desmond'a göre yoksulluk kültürü düşüncesi en iyi ihtimalle eksik. Fakir insanları homo ekonomik hale getirin ve muhtemelen hala fakir kalacaklar, çünkü ilerleme için gerekli yapısal araçlar görünürde yok. Rank buna, zayıf ekonomik teşvikler ve kötü siyasi karar alma sürecini kastettiği "yapısal kırılganlık" diyor. Desmond daha açık sözlü. Geri kalanımız, diye yazıyor, "yoksulların farkında olmadan düşmanları olarak yaşıyoruz", "bazı hayatların küçültüldüğünü, diğerlerinin büyüyebileceğini" fark etmemeye çalışıyoruz.”
“Büyük, zengin şirketler, çalışan yoksulları bordrolarından uzak tutarak, düşük ücretlerin ve genel olarak kötü muamelenin hesabını vermekten kaçınırlar. Bunun yerine, düşük ücretli işçileri, ne sosyal haklara ne de asgari ücrete ihtiyaç duyan bağımsız yükleniciler olarak belirlerler; düşük ücretli işçileri franchise alanın sorunu haline getiren bir franchise modelini benimsemek; veya (en yaygın olarak) düşük ücretli işleri, nasıl olursa olsun işi daha ucuza yapan diğer işletmelere ve personel bulma kurumlarına devredin. Desmond, "Bir personel ajansı olan OnContracting, Google ve Apple gibi ABD teknoloji şirketlerinin hizmetlerini kullanarak iş başına her yıl ortalama 100.000 ABD doları tasarruf edebileceğini tahmin ediyor" diye yazıyor.
James Baldwin 1960'ta "Yoksullukla mücadele etmiş herkes, yoksul olmanın ne kadar pahalı olduğunu bilir" diye yazmıştı. Baldwin, ırksal olarak kısıtlayıcı sözleşmelerin ve diğer konut ayrımı türlerinin Afrikalı Amerikalıların yaşayabileceği coğrafi alanları o kadar sınırladığı bir zamanda yazıyordu ki, örneğin Detroit'te, Siyahlar için ortalama kira Beyazlardan daha yüksekti.”
“Yoksul olmayanlar için bile, son kırk yılda konut maliyeti ücretlerden daha hızlı arttı. Ama elbette fakirler için çok daha kötü. Rank, gelirinizin yüzde 30'undan fazlasını kira ödemeden ortalama iki yatak odalı bir daire veya evi karşılayabilmek için saatte en az 25,82 dolar kazanmanız gerektiğini yazıyor. Bu, yoksulluk sınırının altında kazanan herkesin yanı sıra, gelirleri onları yoksulluk sınırının oldukça üzerinde tutan birçok kişinin ulaşamayacağı bir yere koyuyor. Evet, iki yatak odalı ev fakir bir mahallede daha ucuz olacak - ama yine de, çok az daha ucuz.”
“Hisse senedi sahibi olduğunuz şirketlerden, daha düşük getiri pahasına da olsa, ücretleri yükseltmelerini ve kendi düşük ücretli işçilerini çalıştırmalarını talep etmeye hazır mısınız? Bir sendikaya ne dersiniz?
Ücret artışının baskılanması da fiyatları aşağı çekiyor. Tüketimin altın çağında yaşıyoruz. Desmond, "Artık birkaç tıklamayla, indirimli fiyatlara, gezintiler ve market alışverişi ve Çin yemeği ve bir tamirci çağırabiliriz" diye yazıyor. Elbette, daha düşük fiyatlar yoksullara da yarar sağlar. Ama maaşlılar olarak değil.”
Erol Yeşilyurt, Kaynak: The Washington Post