KARANLIĞA TUTUNANLAR Göz gözü görmüyordu Arasada gözleri annesini Bulamıyordu bir türlü Herşey sanki bir rüyaya benziyordu Dile gelmek istedi son bir umut Konuşmayıda yeni öğrenmişti Ancak  duymamıştı kimseler sesini Dolaşıyordu odada uyku sersemi  Yolunu kaybetmiş gibi  Ancak tek bir isteği vardı adeta karanlıklardan  Aydınlığa ulaştırmasıydı onu İmdadına duvarlar yetişmişti Dokunur dokunmaz eski bir dost gibi Sarılamasada gönülden Dayamıştı göğsünü hemen  Aldırmadan soğuğa  Çünkü çocuklar göğüsleriyle çıkarlardı yola  Her zaman olduğu gibi Şimdi adım adım gidebiliyordu artık kapıya   Birden son adımında düşmüştü eli bir boşluğa  Bir iki sallansada durmuştu yine ayakta  Ulaşmıştı artık o kapıya Biliyordu gömülüydü o anahtar o duvara   Koyuldu bu seferde duvardaki anahtarı bulmaya Şimdide boyu denk gelmiyordu bir türlü  Aklının ucunda yükselmek zorundaydı ancak  Ne kadar uzansada parmaklarının ucunda Ulaşamıyordu bir türlü ışığa Sonra bir vahiy gibi kalkıp gelmişti annesi ışık hızıyla Işığı açmak istesede  açamamıştı oda Kapıyı aralayıp uzansada anahtara Elektrikler kesilmişti çünkü  Genel bir kesintiydi bu ülke çapında  Kapıyı aralayıp baksada  Göremiyordu oğlunu bir türlü  Uyandırmakta istemiyordu  Nede olsa anne yüreğiydi Ancak bilmiyordu ki oğlu karanlığın kalbinde bekliyordu onu Ve sonunda dayanamamıştı oda bu kadar karanlığa  Düşürüvermişti zar zor taşıdığı çocuk kalbini  Ve başlamıştı ağlamaya Islanmıştı yanakları karanlıkta Anne karanlığın içinden seslendi hemen  Burdayım oğlum korkma  Sarıldı hemen çocuk annesinin bacağına  Karanlığa tutunur gibi  Bir süre öyle durdular zifiri karanlıkta Sonra farketti ki az az aydınlanmıştı ortalık Sonra  oğlunu alıp kucağına  Yatırdı yatağına Kendide oğluna sarılıp uzandı yatağa Bu ülkede artık hiçbir şey  göründüğü gibi görünmesede Görünen bir şey vardı  Oda karanlıklara tutunan insanlardı varlığının farkında olan ve   O çocuklar ki hem de çok yakında  Yetişkinliğe yetişe yetişe sonunda  uzanacaklardı aydınlığa